Στη συγκεκριμένη ανάρτηση δεν επιχειρώ κάτι άλλο απο το τυχαίο γράψιμο. Είναι αρκετό το υλικό που έζησα τους τελευταίους 15 μήνες. Η απόλυση, η απόρριψη,χαρές λύπες και σουβλάκια..Και να ήθελα να τα βάλω κάτω αδυνατώ.Αυτό που όμως βλέπω σε μια πρόχειρη ανασκόπηση είναι η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης που καλούμαι να δείξω στους ανθρώπους. Αν όχι σε όλους, σε μια γενναία μερίδα αυτών. Κάτω απο ένα αυστηρό πρίσμα λογικής, καλούμαι να απαντήσω στο ερώτημα: Είμαι υπερβολικά καχύποπτος, ή δικαιολογημένα έχω αυτή την αμυντική στάση.
Ας απαντήσουμε και στα 2. Υπερβολικά καχύποπτος. Η καχυποψία είναι η αμυντική στάση του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο και σε αυτό που ξέρουμε οτι πληγώνει.Δε μιλάω για μια σφαίρα, ή ένα μαχαίρι. Αυτά δε πληγώνουν τα ίδια.Αυτά είναι εργαλεία. Αυτος που πληγώνει δε το κάνει πάντα, και αυτή η αλλαγή δεν είναι πάντα αντιληπτή. Το άτομο που σε πλήγωσε μια μπορεί να σε πληγώσει και 2η.Μπορεί και όχι. Όλα βασίζονται στο τί συμπεριφορά, τί μοτίβο παρουσίασαν άνθρωποι που τους έπέτρεψες να σε πληγώσουν. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς οτι έδωσες πολλές τέτοιες ευκαιρίες σε άλλους. Και δε ξέρεις πόσο ακόμα μπορείς να εμπιστεύεσαι. Δυστυχώς ή ευτυχώς τέτοια διλήμματα έχουν επιχειρήματα και απο τις 2 πλευρές. Δε μπορεί κανείς να πεί οτι πληγώθηκε πολύ ή λίγο, οτι χάρηκε πολύ η λίγο. Δεν μετράται σε ποσότητες η χαρά, η λύπη ή ο πόνος.Αυτό που υπάρχει είναι το κρίσιμο σημείο.Το σημείο που δεν είναι "πολύ" ή "λίγο" αλλά "αρκετά".
Οπότε η ερώτηση που κυριαρχεί πλέον είναι το πότε έρχεται αυτό το αρκετά. Δε νομίζω οτι μπορεί κανείς να το απαντήσει αυτό. Εϊναι μεταβλητο, σχεδόν ρευστό.Μπορεί εκεί που νόμιζες οτι έφτασες στο ζενίθ των αντοχών σου, να δείς ακούσεις βιώσεις κάτι το οποίο θα σου αλλάξει γνώμη.
Είναι βαρύ το φορτίο μας. Πάντα χρειαζόμασε ένα διάλλειμα, μια ξεκούραση... Η ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι παίζοντας απαλά μια κιθάρα που ποτέ δε μας ξέχασε, ποτέ δε μας πρόδωσε.
Καληνύχτα.
Καληνύχτα.
